Wystawa „Kij w mrowisku”
Galeria CKiS „Wieża Ciśnień” OFF GALLERY zaprasza na wystawę „Kij w mrowisku”. Otwarcie odbędzie się 17 stycznia o g. 18.00 w Centrum Kultury i Sztuki przy ul. Okólnej. Wystawa jest czynna do 7 lutego 2025 r. Można ją oglądać od poniedziałku do piątku w godz. 10:00-18:00.
Wernisaż wstęp wolny, pozostałe dni zwiedzania – bilet 10 zł.
Artyści: Andrzej Drohomirecki, Kasia Kmita, Marcin Mierzicki, Tomasz Opania, Jarek Słomski, Karolina Szymanowska, Ewa Zarzycka
Kuratorzy: Róża Tomikowska, Rafał Tomikowski
Wystawa zrealizowana we współpracy z Przestrzeń dla Sztuki ZERO3.
Wystawa „Kij w mrowisku” to prezentacja siedmiu osób artystycznych, których prace wychylone są w antyestetyczną formułę. Za sprawą kuratorów „rozmawiają” lub, jak współcześnie się określa, mediują, by wypracować multisubiektywny opis rzeczywistości dalekiej od wirtualnego ideału. Zobaczymy na niej prace konceptualne, minimalistyczne, w tonie interwencyjnych dokumentacji i pop-artowskich obrazowań, które – dialogując ze sobą – zostawiają ostateczną interpretację i odpowiedź widzowi.
Ekspozycja zaprasza do analizy pojęć mediacji, przemiany oraz postrzegania w kontekście sztuki współczesnej. Określenie mediacja przywodzi często na myśl obszar terminologii prawniczej i gospodarczej, gdzie celem jest znalezienie rozwiązania akceptowalnego przez strony o różnych potrzebach. Mediacja w sztuce może być rozumiana jako specyficzny rodzaj edukacji, wytłumaczenia, naprowadzania albo wskazania, które wspomagają w procesie odbioru sztuki. To tylko niektóre z prób zmierzenia się ze znacznie szerszym zakresem interpretacji i znaczenia tego słowa.
Przestrzeń mrowiska, w swojej złożonej architekturze symbolizuje zarówno twórczy potencjał, jak i wrażliwość na zewnętrzne ingerencje. Pojawiający się w tytule kawałek drewna może stanowić zarówno element niszczący strukturę mrowiska, jak i przedmiot niezbędny do jego budowy. W jaki sposób może to odzwierciedlać nasze codzienne wybory?
Czy percepcja pozwala nam dostrzegać tworzenie czy destrukcję? Jakie znaczenie mają czas, miejsce oraz nasza kondycja psychiczna w ocenie tych procesów?
„Kij w mrowisku” stawia pytania o istotę mediacji w sztuce, jej potrzebę oraz sens; jest zaproszeniem do aktywnego uczestnictwa w dialogu, gdzie każdy gest i interpretacja mają znaczenie, a sztuka staje się przestrzenią refleksji, wymiany i przemiany.
Wystawa pozwala zagłębić się w obszary, w których mediacja staje się elementem wielopoziomowego dialogu, a obiekty i działania stają się źródłem inspiracji, pobudzają empatię i inicjują rozmowy”.
Róża Tomikowska
Artyści:
Andrzej Drohomirecki – urodzony w 1985 r. w Strzelinie, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 2019 roku związany z Akademią Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Pracuje w Katedrze Mediacji Sztuki, aktywnie uczestnicząc w życiu akademickim Uczelni. Kurator wystaw, autor artykułów i esejów poświęconych zagadnieniom sztuki współczesnej oraz estetyce filozoficznej XIX i XX wieku. Swoje zainteresowania artystyczno-badawcze koncentruje na zagadnieniach sztuki dyskursywnej oraz metasztuki, starając się forsować tezę, że sztuka ma możliwość tworzenia dyskursu na własny temat za pomocą dostępnych jej środków wyrazu. Na co dzień miłośnik kotów, malarstwa i kolarstwa szosowego (kolejność nieprzypadkowa).
Kasia Kmita – malarka i artystka wizualna urodzona w Nowej Rudzie. W 1996 r. ukończyła malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Jej prace były pokazywane na wielu wystawach w Polsce oraz za granicą – w Wenecji, Berlinie, Bremie czy Amsterdamie. Otrzymała szereg nagród, m.in. nagrodę Ministra Kultury i Sztuki „Promocje” (1996), nagrodę rektora Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w Konkursie im. Eugeniusza Gepperta (1998) czy nagrodę na Biennale Sztuki Młodych „Rybie Oko” (2006) za serię prac łączących elementy polskiego folkloru i popkultury. Magazyn „Łossskot” wyróżnił ją tytułem „Najciekawszej postaci kultury 2007 roku”. Czterokrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2011, 2017, 2022 oraz 2020 – w ramach programu „Kultura w sieci”). Stypendystka Prezydenta Wrocławia za 2022 rok. „Poprzez swoje subtelne, skondensowane formalnie i poetyckie realizacje interpretuje wkraczające w polską rzeczywistość elementy wizualne zachodniej popkultury. Adaptuje różne techniki i media artystycznej wypowiedzi, łącząc je z “przechwytywanym” językiem zastanej wizualności (…)” – Joanna Stembalska, historyczka sztuki

Marcin Mierzicki – urodzony w 1973 r. w Lublinie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, w której obronił dyplom z malarstwa i doktorat w dziedzinie sztuki. Artysta wizualny, tworzy obrazy, instalacje, obiekty oraz prace video. Punktem wyjścia dla tych aktywności jest obraz i wychodzenie poza typową dla obrazu dwuwymiarową płaszczyznę, w kierunku akcentowania jego materialności. Artysta realizuje prace zawierające kontekst społeczny, oparte na działaniach w procesie i prowokujące odbiorcę do udziału w efektach tych działań.
Tomasz Opania – urodzony w 1970 r. Absolwent PWSSP we Wrocławiu w 1994 r. Dyplom w zakresie rzeźby zrealizował w pracowni profesora Leona Podsiadłego. W latach 1994-1996 studiował w École Supérieure d’Arts Visuels w Genewie w pracowniach Alaina Zubera i Setsuko Nagasawy. Współtwórca nowego kierunku studiów we wrocławskiej ASP – Mediacji Sztuki. W latach 2012-2014 kierownik Katedry Mediacji Sztuki na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, performance’em, działaniami w przestrzeni publicznej, projektowaniem. Buduje „narzędzia sztuki”, obiekty i wynalazki, wykorzystując różne techniki często tylko na potrzeby jednego projektu. Swoje prace traktuje jako komentarz do aktualnych zdarzeń i otaczającej go rzeczywistości.

Jarek Słomski – artysta wizualny, performer, absolwent rzeźby wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Przy użyciu rzeźby, obiektów, instalacji i performance, czasami ironicznie, czasami poważnie opowiada o dotyczącej go rzeczywistości. Porusza zagadnienia życia codziennego, problemów społecznych czy tożsamości narodowych.

Karolina Szymanowska studiowała na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie obecnie pracuje na stanowisku adiunkta. Tworzy rzeźby, obiekty i instalacje. W swojej strategii artystycznej często posługuję się pojęciami ilustrującymi zbiorowe i indywidualne mechanizmy psychologiczne. Fascynują ją procesy adaptacyjne – oswajanie, transformacja, zniekształcanie. W najnowszych realizacjach skupia się na człowieku uwikłanym w postęp technologiczny oraz na kosztach tej skomplikowanej współzależności. „Choć podstawą mojej twórczości jest rzeźba, pracuję w różnych mediach. Interesuje mnie sztuka osadzona w codzienności. Obserwuję człowieka i jego otoczenie i próbuję wtapiać w ten obraz swoje prace. W swojej strategii artystycznej często posługuję się pojęciami ilustrującymi zbiorowe i indywidualne procesy psychologiczne. Pętla, odbicie, przemieszczenie, to tylko niektóre ze zjawisk, na których opieram swoje działania. Fascynują mnie organiczne procesy adaptacyjne – transformacje i zniekształcenia, które dokonują się na skutek działania abstrakcyjnych sił. W swoich najnowszych realizacjach skupiam się na człowieku zaangażowanym w postęp technologiczny i na kosztach tej jakże skomplikowanej współzależności”.
Ewa Zarzycka – artystka z obszaru sztuki konceptualnej, uprawiającą sztukę performance, w tym szczególną jej odmianę tzw. performance mówiony, a także rysunek jako zapis autorskich tekstów, schematów, map, wykresów; tworzy obiekty, wideo i instalacje. Mieszka i pracuje w Lublinie i Kazimierzu Dolnym. Sztuką performance zajmuje się nieprzerwanie od lat 80. W latach 1973–1978 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP) we Wrocławiu. Od 2008 r. wykłada na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, do 2024 na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki prowadziła Performance oraz Pracownię Otwartą Wykłady Gościnne, obecnie Działania procesualne i performance w programie studiów podyplomowych Mediacja i Rynek Sztuki.
Jej prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu – Pawilon Czterech Kopuł, Galerii Wymiany Józefa Robakowskiego, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, Zachęcie w Warszawie, MOCAK-u w Krakowie, Fundacji Moje Archiwum Andrzeja Ciesielskiego i Zachęty Lubelskiej. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dokumentacja jej prac znajduje się w Secondary Archive /Artystki Europy Środkowo-Wschodniej, Archiwum Saga w Szwajcarii.
Laureatka nagród, m.in. Nagrody im. Katarzyny Kobro w 2024 r.
Róża Tomikowska – reaktory chemiczne, analiza termiczna oraz chromatografia to obszar, w którym działa, łącząc go z realizacją wystaw, prowadzeniem Przestrzeni dla Sztuki Zero3 (sztuka współczesna, miejsce mediacji), kuratorstwem. Organizatorka Konferencji, seminariów, warsztatów. Absolwentka UE w Poznaniu, The London College University of Kensington, studiów podyplomowych z zakresu m.in. mediacji, historii i rynku sztuki (ASP Wrocław, Instytut Sztuki PAN Warszawa, Collegium Civitas Warszawa).
Rafał Tomikowski – noże, latarki, gadżety; design i aparatura badawcza to obszar, w którym działa, łącząc go z realizacją wystaw, prowadzeniem Przestrzeni dla Sztuki Zero3 (sztuka współczesna, miejsce mediacji), kuratorstwem. Organizator Konferencji, seminariów, warsztatów. Absolwent UE w Poznaniu, studiów podyplomowych z zakresu m.in. mediacji, historii i rynku sztuki (ASP Wrocław, Instytut Historii Sztuki PAN Warszawa, Collegium Civitas Warszawa, Krakowska Akademia im. Frycza Modrzewskiego) oraz tworzyw sztucznych Politechnika Poznańska.